Koray hayatıma girdikten sonra herşey o kadar değişti ki...
Ben;
-Kafama taktığım, büyüttüğüm şeyleri umursamaz oldum.
-Her zaman mutlu olabilmeyi başarır oldum.
-Hayatımda olmazsa olmaz diye birşey kalmadı.
-Herkese hakettiği değeri verir oldum.
-Kendimi büyütür oldum...
Tabi bunların yanında değişmeyen şeyler de oldu.
-Korkularım arttı.
-Kendime daha iyi bakmam gerektiğini gördüm.
-Ölmekten korkar oldum.
-Koray ile daha uzun zaman geçirememek endişem oldu.
-Koray ile ilgili şeyler önceliğim oldu.
Yanımda beni bilen, tanıyan, seven biri olduğu için kendimi daha iyi hissettim. Bu yaşadıklarım,
duygularım,hissettiklerim karşısında çıkmaza girdiğimde bana hep olumlu tarafından bakmamı söyleyen, her zaman yanımda olan kocam... İçimin güle yüzü..
Bugün bir yazı okudum yine etkiledi beni.sizlerle de paylaşayım istedim.
Ruhunuzu genç tutun, sevdiğiniz şeylerin peşinden koşun... veee içinizdeki çocuğu asla susturmayın.
Her an sırt çantanızı alıp dünyayı keşfetmeye çıkacak, bisiklete binip doğa ile başbaşa kalacak, küçük sahil kasabasında çocukları ve aşık oladuğu adam ile birlikte yaşayacak olan, 'Haydi kalk gidiyoruz' diyen küçük kızı/erkeği hiiiiiiiiiiiiiiiiç susturmayın.
Hayaller, kurulanlar, yaşanmasa bile yaşanmış gibi düşünülmesi insanı hayata bağlar...
Tüm hayallerinizin gerçek olması dileğiylee...
Sakın yavaş yavaş ölmeyin!!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder